La percezione diretta di ogni evento cambia da soggetto a soggetto. Ogni evento narrato dai mezzi di comunicazione di massa si pone inevitabilmente su di un piano retorico che lo disumanizza, facendo prevalere una supposta coralità spesso solo di maniera e molto più spesso defraudando l’inerme spettatore, coinvolto dal fatto, di quella intimità sofferta nel piccolo svolgersi di una vita come tante altre.A Portella della Ginestra non ci furono solo morti ammazzati. No!
Ci furono febbri da cavallo, itterizie, bubboni, tremori, angosce e incubi notturni, diarree e altro. E chi erano? Come vivevano? Cosa e come pensavano quelle persone che senza poterlo sapere furono scaraventate oltre il proprio orizzonte esistenziale maledettamente ‘arcaico’.
E queste sono altre storie: Storie silenziose.
E queste sono altre storie: Storie silenziose.
Paolo Borgia
Storie silenziose
di Paolo Borgia
C’era una volta un
asino. La sua vita era quella di tutti gli animali domestici. Si può dire che
se la passava bene. Il suo padrone, vecchio e malato, lo teneva per sé solo per
andare nel suo campo appena fuori paese. Aveva, raro privilegio, una stanza
solo per sé e con l’ingresso indipendente. Qualche volta il figlio del fratello
del padrone, morto ancora giovane, lo prendeva in prestito. Anche quel giorno
il giovane lo prese per raggiungere il luogo dove si celebrava la Festa dei
Lavoratori a quattro chilometri dal paese. Una gita per lui: Nino, il ragazzo,
era magro. Come tutti, allora.
Giunti nella zona
dell’evento, dopo aver lasciato l’asino nello spiazzo dove erano tutti i
quadrupedi, il giovane si recò nel luogo dell’adunanza. E l’animale ne
approfittò per fare una dormitina.
Improvvisamente si
svegliò di soprassalto. L’aria si era riempita di crepitii assordanti, come
quando esce di chiesa la processione nei giorni della festività. Però questi erano
colpi di mitraglia sparati sulla folla. Una tragedia, una strage di innocenti
ammazzati da un nemico vile e senza volto. L’asino sentì un fitto dolore alla
pancia. D’istinto si svincolò e fuggì. Ma come provò a correre, il dolore si
fece più forte. Così decise di tornare piano piano a casa sua. Trovò la porta
della stalla spalancata e si mise davanti alla mangiatoia, aspettando che il
dolore passasse, come le altre volte. Più tardi, giunse anche Nino concitato e
agitato per la scomparsa dell’asino a lui affidato. Quando lo vide, si rasserenò
e si mise a raccontare allo zio quello che era successo e di come avesse avuto
paura di morire.
Due giorni dopo l’asino stramazzò al suolo, morto. Solo
allora si accorsero che nel fianco che dava al muro l’animale aveva un foro di
proiettile infettato. Per tutti era ‘L’asino’.
-------
Il padre pensò che fosse arrivata l’ora di staccare il
figlio dalla madre e di farlo entrare nel suo mondo, quello degli uomini.
Decise così che quel giorno il figlio di cinque anni sarebbe andato con lui
alla Festa dei Lavoratori. Era una persona dal carattere impossibile. Litigava
con tutti. In casa non parlava, al massimo urlava comandi: un orso selvatico.
Fino a quel momento per il bimbo l’idea di padre era per lui
assai diversa da quella di madre. Così il bambino, quando per la prima volta si
trovò solo con lui in mezzo alla folla, era intimidito, frastornato ed
inerte...
Tutt’a un tratto esplose l’inconsulta guerra. L’uomo capì
subito quello che stava succedendo e senza perdere tempo prese tra le braccia
il figlio e si gettò per terra, coprendo la sua creatura con il proprio corpo.
Restarono entrambi indenni dalla furia dei banditi e dai proiettili della
mitraglia. Ma tutto era cambiato nella vita del bambino.
Poi, crebbe e andò lontano per trovare lavoro, come la maggior
parte. Ogni anno, tutte le volte che può, torna a casa per rivedere la madre e
quell’uomo dal carattere impossibile, che occupano i suoi pensieri. Però, quei
pochi fotogrammi di una sequenza-azione nata forse più dall’istinto primordiale
che dalla consapevolezza tornano ripetutamente nella sua mente, e destano i
sentimenti più dolci che un uomo possa sentire. Senso profondo anche nella più
insignificante delle storie umane.
-------
La ragazza si fermava a parlare con un ragazzo, che gli era
simpatico. Riusciva a farlo solo mentre aspettava il turno per riempire alla
fontana la ‘nxirja’ (recipiente di legno). Non c’era nessuno con cui parlare di
questa nuova esperienza. La sua amica fidata si era sposata e con lei ormai c’era
il divieto d’incontrarsi, parlare: il racconto della sua esperienza coniugale avrebbe
potuto turbarle l’anima innocente. Con sua madre, parlarne significava non potere
più uscire di casa da sola. Sì, perché il ragazzo faceva il muratore, mentre la
famiglia di lei viveva del lavoro dei campi e questo costituiva un impedimento
al fidanzamento: non erano dello stesso ceto sociale. Solo per carnevale
riuscivano a stringersi, ballando mascherati. Poi, solo sguardi di intesa da
distante e poche parole rubate alla fontana.
Un giorno decisero di ‘fuggire’ - e fuggirono con tutta la nxirja -, mettendo i genitori di fronte al
fatto compiuto. Poi, l’indomani, festa del 1° maggio, si presentarono dal prete
per il matrimonio riparatore. Questi li lasciò soli in sacrestia e andò a cercare i genitori e pacificare gli
animi. Quando furono riuniti, i due ragazzi, messa la corona, bevvero il vino
dallo stesso bicchiere. Poi ridotto in frantumi: come tutte le regole.
___25.09.2012.
Historì të pafolme (të qeta)
di Paolo Borgia
Një her’e një herë
ish një gajdhur. Gjella e tij ish ajo e gjithë kafshëvet shpie. Mën’të themi se
e shkojë mirë. I zoti, plak dhe i sëmurë, e mbajë për vete vetëm për të vatur pranë
horës ku kish një llokmë dhe. Kish, privilegj të rrallë, një dhomë vetëm për
vete e me hirjen veç e veç. Her’e herë i biri i të vëllaut të të zotit, vdekur kur ish endè
kopil, e mirrjë hua. Edhè tek ajo ditë e mallkuar i riu e mori për të arrëjtur
te vendi ku kremtohej Festa e Punëtorëvet katër kilometre nga hora. Një
shëtitje për atë: Nìni, një djalac, ish i hollë, i lehtë. Si gjithë, ahierna.
Kur arrurën/arrun/arritën
te zona e ndodhìsë, pastaj çë la gajdhurin te shehi ku ishin gjithë
katërkëmbëshit, djali vate te vendi i mbledhjes. E kafsha u për(/pro)fitua për
të bërë një gjumiçel.
Vetëtimthi u zgjua i
spirdarmë. Ajri u kish mbushur me shkrepje shurdhuese, si kur nga klisha del proçesiona
te ditët feste. Por këto ishin shkrepje mitralozash të shkrehura mbi turmën
njerëzish. Një tragjedì, një masakër të të pafajshëmve të vrarë nga një armik pa
nderje dhe pa fixhë.
Gajdhuri ndiejti një
dhëmbje therëse te barku. Për instinkt shkuli pengun e iku. Por si kërkoi të
rrjidhjë, dhëmbja u bë më e fortë. Kështu vendosi të kthehej dal’e dalë te
shpia e tij. Gjeti derën e stajës zgardhament e këshu u vu përpara grazhdit,
tue pritur t’i shkojë dhëmbja, si tjerat herë.
Më vonë,
arruri/arriti edhè Nìni gjithë i turbulluam për zhdukjen e gajdhurit të huajtur
atij. Kur e pa, u kthellua e u vu të rrëfiejë të unglit atë çë kish ndodhur e
si kish pasur dre të vdisjë.
Pas dy ditëve gajdhuri ra te dheu, i spovistë (i ngordhur).
Vetëm ahierna vurë re se te ana çë jipjë për muri kafsha kish një vrimë plumbi
të infektuame. Për gjithë ish ‘Gajdhuri’.
-------
I ati gjykoi se kish ardhur hera t’e ndajë të birin nga e
ëma dhe t’e bëjë të hyjë te jeta e tij, ajo e burravet. Kështù vendosi se tek
ajo ditë i biri pesëvjeç kish të vejë bashkë me atë te Festa e Punëtorëvet. Ish një ‘ishter (vetë) me një
karakter i pamundshëm. Zëhejë me kë isht-isht. Te shpia ngë flisjë, shumë-shumë
ulërijë urdra: një arì i egër.
Ngjera
ahierna për djalin ideja e të etit ish për atë shumë e ndryshme nga ajo e të
ëmës. Kështù djali kur për të parën herë u gjënd vetëm me atë në mes të turmes
njerëzish, ish i trëmbur, i trullosur dhe i plogët...
Gjithnjëibashku plasi e pamenduamja luftë. Burri ndëlgoi te
një moment atë çë ish e ndodhejë e pa zbjerrë qërò mori të birin më-duar e u
shtu te dheu, tue pështruar kriendulën (kriaturën) me kurmin e tij. Qëndruan të
dy të shëndoshë nga tërbimi i banditëvet dhe nga plumbat e mitralozavet. Por
gjithë kish ndërruar te jeta e djalit.
Pra, u rrit e vate llargu për të gjetur punë, si të shumtit.
Ngavit, ngaherë çë mënd, kthehet te shpia për të parë të ëmën dhe atë burrë më
karakterin e pamundshëm, çë i zënë mendimet e tij. Por ato pak fotograme të
njëi sekuence-veprim, lerë ndoshta më shumë nga instinkti parak se nga
vetëdija, në vazhdim kthehen në mendje, zgjojnë ndjenjat më të ëmbëla çë njeriu
mën’të ndiejë. Ndijim i thellë edhè te më e parëndësishmja nga historìtë
njerëzore.
-------
Vajza qëndrojë të flisjë me një djalë, çë i bëjë simpatì.
Mën’të e bëjë vetëm kur prisjë turnin te kroi për të mbushur nxiren (enën
druri). Ngë kish mosnjerì me kë mën’të flisjë për këtë përvojë të re. Mikja e
saj e besuame u kish martuar e me atë nanimë ish penguar (ndaluar) të
përpiqeshin, të flisnin: rrëfimi i përvojës së saj të martesës mën’të kish i
turbulluar asaj frymën e pafajshme. Të flisjë me të ëmën dejë të thësh se ngë e
lëjë më të diljë nga shpia vetëm. Ëhj, sepse djali ish murator, kurse familja e saj rrojë me punën e dheut
e kjo ish një pengesë për t’u bërë nus’e dhëndër: ngë ishin e të njëjtës klasë
shoqërore. Vetëm për kalivarin(karnavalin) mën’të shtrëngon(h)eshin, tue
vallëzuar maskuar. Pra, vetëm ‘oqaturë’ (hedhje sysh mirëndëlgimi) nga llargu e
pak fjalë të vjedhura te kroi.
Një ditë vendosën të ‘iknin’- e ikën me gjithë nxiren -, tue
vënë prindërit prëpara hapit të bërë. Pra, tek e nesërmja, festa e 1 Majit,
vanë përpara priftit për kurorën ndreqëse. Ky i la vetëm te sastìa e vate të
kërkojë prindërit dhe t’i vëjë paqe te shpirtat e tyre. Kur klenë gjithë
bashkë, dy djelmtë, me kurorën vënë, pinë tek i njëjti qelq. Pra, atë e bërën
copa-copa: si të gjitha regullat.
25.09.2012
Nessun commento:
Posta un commento